انسان ها سه گونه محبت در وجودشان است :
۱- محبت های طبیعی؛ که نه بودنش کمال است و نه نبودنش نقص است ، بود و نبود آن در صفای باطن اثر نمی گذارد.
ولی باید مواظب باشیم که این محبت ها از اندازهٔ خودش تجاوز نکند مثل حب ذات که همه خودشان را دوست دارند (در صورت گرسنگی و تشنگی غذا و آب می خورد و…)و اگر خدا این حب را نمی گذاشت یک نفر زنده نمی ماند، این حب اندازه ای دارد که اگر از آن اندازه بیشتر شد به انسان آسیب می زند .
این حب ذات که جزو حب طبیعی است ، باید بوسیله یک حب الهی کنترل شود و جهت بدهد.
انسان باید در حیات خودش برای حیاتش هدف داشته باشد و اگر برای آن هدف خودش را حفظ کرد این حفظ کردن عبادت است اما اگر حفظ می کند که فقط خودش را حفظ کند کار عبث و بیهوده است.

*سخنرانی حضرت استاد حاج محمد علی ارزیده (حفظه الله)-گزیده ی درس مهدی شناسی*